Heerlijk weekend...

Ik zit nu heerlijk achter het huis met een glaasje koele witte wijn. Het is gelukkig wat afgekoeld want wat was het warm vandaag!  Maar je hoort me niet klagen hoor. Want na al die regen en bewolkte dagen was ik hier echt aan toe.

Ik wil graag iedereen bedanken voor alle lieve berichtjes die jullie gestuurd hebben op mijn vorige blog.
Ik ken jullie geen van allen persoonlijk en toch heeft het zo'n goed gedaan. Heeft me zeker getroost. We moeten nog wel heel erg wennen aan een huis zonder Eloy. Nu merken we pas goed wat  voor groot deel hij binnen ons gezin in nam. Het doet nog steeds erg veel pijn en het gemis is groot maar we weten dat er totaal geen andere keus was. Maar nogmaals...ontzettend bedankt. Jullie zijn lieverds!

Ik had ook beloofd dat m'n volgende blog een stuk vrolijker zou zijn. Nou, dat gaat zeker lukken.
Wat hebben we een heerlijk weekend gehad! Een maand of 2 geleden kregen we een uitnodiging om
deel te nemen aan Diner en Blanc wat voor het eerst hier georganiseerd zou worden. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord. Het komt van oorsprong uit Frankrijk. Het is een feest wat door levensgenieters gevierd wordt om de zomer in te luiden. Per sms wordt je uitgenodigd en jij mag dan op jouw beurt dit ook weer doorsturen naar vrienden. Een soort ketting sms dus. Je krijgt dan alleen een datum door en een tijdstip. De bedoeling is dat alle deelnemers geheel in feestelijke witte kleding op een nog geheime locatie verschijnen met tafeltje, stoeltjes en een voorbereid diner en lekkere drankjes.
Ik vond het zo'n leuk idee! We zijn met vrienden gegaan en vooraf al natuurlijk al heerlijk erover gefantaseerd. Waar zou het zijn, wie zouden er allemaal komen. Zaterdag met m'n vriendin al boodschappen gedaan en heerlijk gekokkereld.  Op laatste moment nog (leve de kringloop!) een paar handige witte stoeltjes gescoord. Zondag was het dan eindelijk zover....en wat waren we blij met het weer! Tjeetje, zaterdag was het hier bijna de hele dag nat en koud.

Om 12.30 uur kregen we het verlossende sms'je op welke locatie we om 14.00 moesten verzamelen.
Eindelijk. En het was een prima locatie! Het was op het terras van het oude, prachtige gemeente huis met uitzicht op het hertenpark. Top!

En wat had iedereen zich uitgesloofd! Iedereen inderdaad helemaal in het wit. Prachtig gedekte tafels met witte kleden. Mooi servies en mooie glazen. En het eten...echt super...de lekkerste gerechten kwamen voorbij....en dan zeker niet van het fastfoodgehalte. Het leuke was ook dat de tafeltjes aan elkaar geschoven werden en de schalen met eten gewoon doorgegeven werden. Zo'n saamhorigheid met mensen die je kent maar ook die je geheel niet kent.

Zie je prachtige pudding met zomervruchten in proseccogelei? Door dochterlief gemaakt. Super toch.
Ook zij vond het een topmiddag. En m'n vriendin en ik proosten op de zomer. (Nina, zussie, ik weet dat je dit ook gaat lezen, dus....we staan er mooi op toch?!)

Ook manlief Hans vond het geslaagd ondanks dat hij eerst een beetje overgehaald moest worden. En zelfs een foto van ons samen! We staan bijna nooit samen op een foto, dus vond dat ik hem wel moest plaatsen.
Dan maar keertje lak aan de privacy.:) Rechts dochter Laura die voor de gelegenheid nog een wit hoedje had gekocht. Staat cool he!

Kortom, het was echt een superzondag. Zelfs vandaag de krant gehaald met een leuke foto. Nou, wat mij betreft mogen er meer van die positieve artikelen in de krant.
Was een geslaagd festijn en weet zeker dat volgend jaar het aantal deelnemers nog vele malen groter zal zijn.

Weer een lange post (maar ja, zo vaak post ik niet) maar deze keer wel een vrolijke toch?!

Voor iedereen alvast een fijne dinsdag en geniet nog even van het mooie weer.

Lieve groet,
Agnes

IN MEMORIAM...

Een hele tijd geen berichtjes geplaatst door verschillende omstandigheden. Het zat ons niet altijd mee de laatste tijd waardoor  andere dingen de prioriteit moesten krijgen.  En helaas kregen wij afgelopen donderdag nog een flinke klap om onze oren. Geheel onverwacht moesten wij donderdag afscheid nemen van onze superlieve, bijzondere, aparte en trouwe hond Eloy.
En bijzonder was hij.  We hebben hem toen hij 13 weken was geadopteerd via een stichting. Hij kwam als pup van een zwerfhond uit Griekenland ons gezin binnen. Eigenlijk zouden we zijn zusje nemen maar toen we bij zijn gastgezin kwamen deed hij zo'n zijn best om ons te charmeren dat we niet om hem heen konden en uiteindelijk hem gekozen. We namen hem mee naar huis waar ook al 3 katten op leeftijd woonden. Na hem een paar keer goed te hebben laten weten dat zij de baas waren werd hij gedoogd. Na bijna een jaar werd hij opeens ziek. Na uitvoerig onderzoek bij de dierenarts werd geconstateerd dat hij Leishmania had. Ontzettend zielig en we kregen te horen dat dit wel te behandelen was maar niet te genezen. Hij kreeg medicijnen en het ging een paar maand goed. Toen kreeg hij spontaan wonden op zijn lijf. Echt vreselijk. Op z'n rug, z'n poot en zelfs z'n piemel lagen helemaal open. Weer naar de dierenarts en die hebben echt zich erin verdiept en kwamen met een medicijn. Was een kuur van 3 weken lang elke dag een (vrij pijnlijke) injectie, kans van aanslaan ca. 30% en zeer kostbaar. We waren inmiddels zo aan hem gehecht en vonden dat hij deze kans zeker verdiende. En gelukkig sloeg de kuur aan. Maar de kans was heel groot dat de ziekte weer terug kwam en dan zou er eigenlijk niets meer aan te doen zijn. Het ging lang goed en zodra  de ziekte weer toesloeg verhoogde we z'n dagelijkse portie medicijnen en dan ging het weer redelijk goed. En ondertussen genoten we intens van elkaar. Want het was geen standaard hond, hij had zulke aparte dingen en was zeer aanhankelijk aan de mensen die hij kende. Hij wist ook iedereen schandalig te manipuleren zodat hij precies voor elkaar kreeg wat hij wou. En natuurlijk hebben we hem ook verwend omdat hij al zoveel ellende moest ondergaan. Door z'n afkomst was hij naar vreemden eerst schuw en afstandelijk en kon dan tekeer gaan als een gek. Jongens, wat had die hond een stembanden! Hij is waarschijnlijk uit Griekenland per auto naar Nederland vervoerd. En autorijden vond hij dan ook helemaal niet leuk. Het prettigste vond hij het dan op de voorstoel. Hij zat dan als een koning mee te rijden, hing mee in de bochten, en keek ook naar links en rechts als we moesten oversteken.  Ook thuis wilde hij altijd graag in de buurt zijn. Liep ik naar boven, duurde het geen minuut of hij kwam even checken. Na het eten wanneer hij dacht nu hebben ze het wel op, begon hij om de tafel te drentelen en eiste dan een stoel op zodat hij er gezellig bij kon zitten. Vaak als wij dan de tafel al afgeruimd hadden en inmiddels op de bank zaten zat hij nog op de stoel in z'n eentje.:) Ook 's avonds met het naar bed gaan moest meneer mee naar boven. En moest perse alle kamers langs om te checken. Ook de kamers waar niemand sliep dus. En natuurlijk vooral de kamer waar dochter slaapt. Als zij uit logeren was en de kamer was leeg dan keek hij ons aan om te zeggen; Heb je het wel gezien, ze is er niet!! En zo kan ik nog bladzijden vol schrijven met aparte eigenschappen.  Tot vorig jaar ging het redelijk goed met z'n ziekte. Maar toen brak het in volle hevigheid weer uit en we dachten dat het nu einde verhaal zou worden. Dus weer naar de dierenarts (en alle hulde voor deze man!! Hij was zo begaan met hem) en deze ging op zoek naar mogelijkheden. Nu bleek er een experimenteel medicijn te zijn uit Frankrijk waarvan de mogelijkheid misschien zou bestaan dat zelfs de ziekte te genezen zou zijn. Uiteraard weer torenhoog prijskaartje maar we wilden het toch proberen, het was z'n laatste redding. En het werkte!! Hij genas snel en kon zelfs van z;n dagelijkse medicijnen af. We leken het gewonnen te hebben. Tot afgelopen weekend. Op zaterdag, we hadden visite, begon hij ontzettend te zeuren dat hij uit wou. Deed hij nooit! Dus ermee uit en moest ontzettend veel en lang plassen. En die avond moesten we er nog een paar keer mee uit. 's Nacht had hij zelfs in z;n mandje geplast. Was nog nooit voor gekomen. Wilden er zondag (1e pinksterdag) toch mee naar de dierenarts maar hij knapte die dag toch op en plassen leek weer normaal. Hij was wel wat sloom maar had hij wel vaker. Tot donderdagmorgen man hem uit liet. Hij vloog  zoals normaal de bosjes in om te plassen maar kwam niet terug. Man roepen en zoeken, en toen lag hij plat op z'n buik in de bosjes. Toen toch maar gebeld met de dierenarts en we konden 's middags komen. We dachten blaasontsteking ofzo, kuurtje antibiotica en dan weer verder. Toen ik tussen de middag thuis kwam was hij erg lusteloos en gaf zelf geen kik terwijl hij normaal joelt als we thuiskomen. Geen goed teken. Om 2 uur naar de dierenarts. Hij dacht eerst ook iets met de blaas. Urine onderzocht en die was al niet goed. Hij wilde voor de zekerheid ook nog bloedtest doen. Bij het prikken kwam er ook nauwelijks bloed, alsof er geen druk op stond. Bloeduitslag ook helemaal fout. Eloy lag inmiddels helemaal lusteloos op de grond en we zagen dat z'n buik steeds dikker werd. De dierenarts wilde toch ook een rontgenfoto maken omdat hij er nu helemaal niet gerust op was. Hij verwachtte iets met de nieren. Op de foto was echter geen afwijking aan nieren en lever te zien alleen was de foto erg troebel omdat er waarschijnlijk vocht in z'n buikholte zat. Hij wilde dit aanprikken om te kijken of dit ook zo was. Maar toen hij dat deed zoog hij alleen maar bloed uit. Helemaal fout. Hij verwachtte dat er een tumor bij de milt zo zijn en een operatie moest snel uitgevoerd worden. Als het de milt  zou zijn zou deze verwijderd kunnen worden en zonder uitzaaiingen zou Eloy nog een tijdje vooruit kunnen. Geen andere optie anders zouden we hem de volgende dag waarschijnlijk toch moeten laten inslapen. Dus...geen keus toch...opereren dus. Omdat het spreekuur nog bezig was zou de operatie om ongeveer 5 uur uitgevoerd worden. Omdat Eloy zo lusteloos was was het geen optie eerst nog naar huis te gaan. Dus daar gebleven in een apart kamertje met hem om te wachten. En je zag hem steeds suffer worden maar hij deed zo z'n best om niet weg te zakken en bleef ons allemaal maar steeds aankijken. Zo zielig.  We hebben hem nog volop geaaid, zachtjes geknufeld en tegen hem gepraat. Toen was het moment dat ze hem kwamen halen en z;n narcose gaven. Zo zielig, binnen een paar seconden was hij in  slaap. Wij zijn toen naar huis gegaan en ze zouden ons bellen wanneer het achter de rug was. Maar we waren nog geen kwartier thuis toen de telefoon al ging. De dierenarts....met het bericht dat het helemaal niet goed was. Zn mild was goed, maar z'n lever zat onder de tumoren die geknapt waren waardoor z;n buikholte vol bloed zat. Geen redden meer aan. We moesten dus beslissen om hem te laten gaan. Ik was er al een beetje bang voor maar als je het dan zo hoort is het net of je een klap met een knuppel krijgt. We wilden er toch bij zijn. Ze hebben hem dichtgemaakt en in slaap gehouden tot we er waren. Na afscheid te hebben genomen heeft hij z;n laatste spuitje gekregen.................
En nu...alleen maar verdriet.....veel verdriet. Zo onverwachts en zo oneerlijk. Krijgt hij eerst op wonderbaarlijke wijze de ziekte Leishmania eronder en moet hij zo plotseling het loodje leggen door die kl..e ziekte. Enige troost is dat het zo snel is gegaan en hij niet lang heeft moeten lijden. Maar we missen hem zo.

Het is een heel verhaal geworden, misschien veel te lang, maar ik vond het wel even prettig dit van me af te schijven. Ik beloof dat m'n volgende posten veel luchtiger zullen zijn.

ONVERVANGBAAR.....ONZE TROUWE, LIEVE ELOY