woensdag 5 juni 2013

Stilte.....

Mijn laatste post is van eind december. Afsluiting van het jaar en voorbereiden op een nieuw jaar. Waarin je voor iedereen een mooi jaar wenst. Wij hoopten hier ook op. We hadden hoop op verbetering in de ziekte van mijn vader. Maar helaas ging het vanaf januari gelijk minder.
We bleven wekelijks naar het ziekenhuis gaan waar hij dapper en positief de chemo's onderging.
Maar hij voelde zich steeds slechter en dat was hem ook aan te zien. Je hoopt dat het door de chemo komt en dat z'n lichaam van binnen zou herstellen omdat er eerder op de scans een goede respons was te zien.
Helaas kregen we eind maart de definitieve uitslag. Klaar, over en uit. Geen schijn van kans meer.
Woede, ongeloof en verdriet overvielen ons. Z'n situatie ging ook snel achteruit.
De laatste 7 weken hebben mijn broer en ik met ondersteuning van onze partners hem thuis verzorgd. Dag en nacht bij hem en m'n moeder geweest.
En ik kan wel zeggen dat dat  zware, intensieve maar tegelijkertijd hele waardevolle weken zijn geweest. Waarin we mooie gesprekken voerden, huilden maar ook nog veel hebben gelachen. Want hij heeft tot het laatst z'n humor behouden. Hij was een heel bijzonder man.

Op zondag 26 mei is mijn vader, 69 jaar oud, heel stilletjes van ons weggegleden.


Dan volgen dagen van de uitvaart regelen en alles wat daar bij komt en volgt het definitieve afscheid.
Je weet dat het zo goed is, dan het niet meer anders kon en dat je moet berusten.
Maar nu is het stil en komt de man met de hamer. En voel ik me lamgeslagen en leeg.
Heb me weken geleden verheugd op mooi weer. Nu is het prachtig weer maar het doet me niets.
Moet nodig de tuin in, heb nog geen plantje gekocht. Maar het boeit me even niet.
Zoals eigenlijk niets meer boeit. Maar ik weet dat het wel terugkomt. Zo zit een mensenlichaam nu eenmaal in elkaar. Het herstelt stukje bij beetje.
Het komt wel goed. In deze laatste weken ervaar je ook hoe belangrijk vrienden zijn en hoeveel liefde en steun je onvoorwaardelijk krijgt. En daar zijn we heel dankbaar voor.
En mag me gelukkig prijzen een heel bijzondere en lieve vader te hebben gehad. Die herinnering is zelfs door de dood niet af te pakken.

Heb getwijfeld of ik dit wel op mijn blog zou plaatsen. Maar doe het toch omdat dit blog als een soort dagboek voor mezelf is begonnen.

Tegelijkertijd enorme twijfel dit blog door te zetten of niet. Ik wacht het gewoon maar even af of ik in de toekomst door wil gaan. Hoewel ik niet veel reageert heb andere blogs blijf ik ze wel volgen en geniet daar ook van.

Nu ga ik mezelf een schop onder m'n kont geven en mezelf dwingen even van de zon te genieten.
Ik wens jullie allemaal een prachtige dag toe!


Lieve groet,
Agnes