zondag 19 juni 2011

IN MEMORIAM...

Een hele tijd geen berichtjes geplaatst door verschillende omstandigheden. Het zat ons niet altijd mee de laatste tijd waardoor  andere dingen de prioriteit moesten krijgen.  En helaas kregen wij afgelopen donderdag nog een flinke klap om onze oren. Geheel onverwacht moesten wij donderdag afscheid nemen van onze superlieve, bijzondere, aparte en trouwe hond Eloy.
En bijzonder was hij.  We hebben hem toen hij 13 weken was geadopteerd via een stichting. Hij kwam als pup van een zwerfhond uit Griekenland ons gezin binnen. Eigenlijk zouden we zijn zusje nemen maar toen we bij zijn gastgezin kwamen deed hij zo'n zijn best om ons te charmeren dat we niet om hem heen konden en uiteindelijk hem gekozen. We namen hem mee naar huis waar ook al 3 katten op leeftijd woonden. Na hem een paar keer goed te hebben laten weten dat zij de baas waren werd hij gedoogd. Na bijna een jaar werd hij opeens ziek. Na uitvoerig onderzoek bij de dierenarts werd geconstateerd dat hij Leishmania had. Ontzettend zielig en we kregen te horen dat dit wel te behandelen was maar niet te genezen. Hij kreeg medicijnen en het ging een paar maand goed. Toen kreeg hij spontaan wonden op zijn lijf. Echt vreselijk. Op z'n rug, z'n poot en zelfs z'n piemel lagen helemaal open. Weer naar de dierenarts en die hebben echt zich erin verdiept en kwamen met een medicijn. Was een kuur van 3 weken lang elke dag een (vrij pijnlijke) injectie, kans van aanslaan ca. 30% en zeer kostbaar. We waren inmiddels zo aan hem gehecht en vonden dat hij deze kans zeker verdiende. En gelukkig sloeg de kuur aan. Maar de kans was heel groot dat de ziekte weer terug kwam en dan zou er eigenlijk niets meer aan te doen zijn. Het ging lang goed en zodra  de ziekte weer toesloeg verhoogde we z'n dagelijkse portie medicijnen en dan ging het weer redelijk goed. En ondertussen genoten we intens van elkaar. Want het was geen standaard hond, hij had zulke aparte dingen en was zeer aanhankelijk aan de mensen die hij kende. Hij wist ook iedereen schandalig te manipuleren zodat hij precies voor elkaar kreeg wat hij wou. En natuurlijk hebben we hem ook verwend omdat hij al zoveel ellende moest ondergaan. Door z'n afkomst was hij naar vreemden eerst schuw en afstandelijk en kon dan tekeer gaan als een gek. Jongens, wat had die hond een stembanden! Hij is waarschijnlijk uit Griekenland per auto naar Nederland vervoerd. En autorijden vond hij dan ook helemaal niet leuk. Het prettigste vond hij het dan op de voorstoel. Hij zat dan als een koning mee te rijden, hing mee in de bochten, en keek ook naar links en rechts als we moesten oversteken.  Ook thuis wilde hij altijd graag in de buurt zijn. Liep ik naar boven, duurde het geen minuut of hij kwam even checken. Na het eten wanneer hij dacht nu hebben ze het wel op, begon hij om de tafel te drentelen en eiste dan een stoel op zodat hij er gezellig bij kon zitten. Vaak als wij dan de tafel al afgeruimd hadden en inmiddels op de bank zaten zat hij nog op de stoel in z'n eentje.:) Ook 's avonds met het naar bed gaan moest meneer mee naar boven. En moest perse alle kamers langs om te checken. Ook de kamers waar niemand sliep dus. En natuurlijk vooral de kamer waar dochter slaapt. Als zij uit logeren was en de kamer was leeg dan keek hij ons aan om te zeggen; Heb je het wel gezien, ze is er niet!! En zo kan ik nog bladzijden vol schrijven met aparte eigenschappen.  Tot vorig jaar ging het redelijk goed met z'n ziekte. Maar toen brak het in volle hevigheid weer uit en we dachten dat het nu einde verhaal zou worden. Dus weer naar de dierenarts (en alle hulde voor deze man!! Hij was zo begaan met hem) en deze ging op zoek naar mogelijkheden. Nu bleek er een experimenteel medicijn te zijn uit Frankrijk waarvan de mogelijkheid misschien zou bestaan dat zelfs de ziekte te genezen zou zijn. Uiteraard weer torenhoog prijskaartje maar we wilden het toch proberen, het was z'n laatste redding. En het werkte!! Hij genas snel en kon zelfs van z;n dagelijkse medicijnen af. We leken het gewonnen te hebben. Tot afgelopen weekend. Op zaterdag, we hadden visite, begon hij ontzettend te zeuren dat hij uit wou. Deed hij nooit! Dus ermee uit en moest ontzettend veel en lang plassen. En die avond moesten we er nog een paar keer mee uit. 's Nacht had hij zelfs in z;n mandje geplast. Was nog nooit voor gekomen. Wilden er zondag (1e pinksterdag) toch mee naar de dierenarts maar hij knapte die dag toch op en plassen leek weer normaal. Hij was wel wat sloom maar had hij wel vaker. Tot donderdagmorgen man hem uit liet. Hij vloog  zoals normaal de bosjes in om te plassen maar kwam niet terug. Man roepen en zoeken, en toen lag hij plat op z'n buik in de bosjes. Toen toch maar gebeld met de dierenarts en we konden 's middags komen. We dachten blaasontsteking ofzo, kuurtje antibiotica en dan weer verder. Toen ik tussen de middag thuis kwam was hij erg lusteloos en gaf zelf geen kik terwijl hij normaal joelt als we thuiskomen. Geen goed teken. Om 2 uur naar de dierenarts. Hij dacht eerst ook iets met de blaas. Urine onderzocht en die was al niet goed. Hij wilde voor de zekerheid ook nog bloedtest doen. Bij het prikken kwam er ook nauwelijks bloed, alsof er geen druk op stond. Bloeduitslag ook helemaal fout. Eloy lag inmiddels helemaal lusteloos op de grond en we zagen dat z'n buik steeds dikker werd. De dierenarts wilde toch ook een rontgenfoto maken omdat hij er nu helemaal niet gerust op was. Hij verwachtte iets met de nieren. Op de foto was echter geen afwijking aan nieren en lever te zien alleen was de foto erg troebel omdat er waarschijnlijk vocht in z'n buikholte zat. Hij wilde dit aanprikken om te kijken of dit ook zo was. Maar toen hij dat deed zoog hij alleen maar bloed uit. Helemaal fout. Hij verwachtte dat er een tumor bij de milt zo zijn en een operatie moest snel uitgevoerd worden. Als het de milt  zou zijn zou deze verwijderd kunnen worden en zonder uitzaaiingen zou Eloy nog een tijdje vooruit kunnen. Geen andere optie anders zouden we hem de volgende dag waarschijnlijk toch moeten laten inslapen. Dus...geen keus toch...opereren dus. Omdat het spreekuur nog bezig was zou de operatie om ongeveer 5 uur uitgevoerd worden. Omdat Eloy zo lusteloos was was het geen optie eerst nog naar huis te gaan. Dus daar gebleven in een apart kamertje met hem om te wachten. En je zag hem steeds suffer worden maar hij deed zo z'n best om niet weg te zakken en bleef ons allemaal maar steeds aankijken. Zo zielig.  We hebben hem nog volop geaaid, zachtjes geknufeld en tegen hem gepraat. Toen was het moment dat ze hem kwamen halen en z;n narcose gaven. Zo zielig, binnen een paar seconden was hij in  slaap. Wij zijn toen naar huis gegaan en ze zouden ons bellen wanneer het achter de rug was. Maar we waren nog geen kwartier thuis toen de telefoon al ging. De dierenarts....met het bericht dat het helemaal niet goed was. Zn mild was goed, maar z'n lever zat onder de tumoren die geknapt waren waardoor z;n buikholte vol bloed zat. Geen redden meer aan. We moesten dus beslissen om hem te laten gaan. Ik was er al een beetje bang voor maar als je het dan zo hoort is het net of je een klap met een knuppel krijgt. We wilden er toch bij zijn. Ze hebben hem dichtgemaakt en in slaap gehouden tot we er waren. Na afscheid te hebben genomen heeft hij z;n laatste spuitje gekregen.................
En nu...alleen maar verdriet.....veel verdriet. Zo onverwachts en zo oneerlijk. Krijgt hij eerst op wonderbaarlijke wijze de ziekte Leishmania eronder en moet hij zo plotseling het loodje leggen door die kl..e ziekte. Enige troost is dat het zo snel is gegaan en hij niet lang heeft moeten lijden. Maar we missen hem zo.

Het is een heel verhaal geworden, misschien veel te lang, maar ik vond het wel even prettig dit van me af te schijven. Ik beloof dat m'n volgende posten veel luchtiger zullen zijn.


ONVERVANGBAAR.....ONZE TROUWE, LIEVE ELOY


22 opmerkingen:

  1. Tranen over mijn wangen bij het lezen van dit bericht! Bij mij komt gelijk alles van Bruno dan ook weer boven wat morgen 13 weken geleden is dat we hem onverwacht in moest laten slapen. Ook die kloteziekte! Wat leef ik ontzettend met jullie mee. Het gemis en dan vooral al die speciale eigenschappen die hij had....zo herkenbaar. Ik wens jullie ontzettend veel sterkte. Liefs Peggy

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een heftig verhaal! Wij hebben zelf ook een hond en je kunt je (gelukkig maar) niet voorstellen wat het is om dat zomaar te moeten missen. Ik wens jullie veel sterkte toe met dit grote gemis.

    Lieve groet,
    Miranda

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ach lieve Agnes, wat een verdriet. Met een brok in mijn keel heb ik het verhaal van Eloy gelezen. Heel veel sterkte met het verwerken van dit toch nog zo plotse afscheid.

    Wel fijn om weer iets van je te horen, ik heb je gemist in blogland.

    Liefs, Mandy

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een verhaal Agnes.. Ik word er verdrietig van. Heel veel sterkte allemaal.
    Groetjes,
    Karin

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel veel sterkte met dit gemis van jullie trouwe viervoeter. Wij hebben het ook al twee keer moeten meemaken en je mist ze zo erg. Het zijn toch net je kinderen.
    groeten en sterkte, Caroline

    BeantwoordenVerwijderen
  6. O, als ik dit lees moet ik even onze eigen hond kriebelen, ik moet er niet aan denken, wat een verdriet.
    Jullie hebben hem zo'n goed leven gegeven, zo mooi om dat te lezen!!!
    Ik wens jullie heel veel sterkte, een huisdier kun je niet missen, zeker niet deze lieve Eloy die zo trouw was.

    Lieve groetjes,
    Eefie

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Nou ....pffff...je hebt me wel aan het janken gekregen...pffff....zo erg ditte...ik wens je zoveel sterkte.......meissie toch ...doe het rustig aan.....liefs van mij...xxx..

    BeantwoordenVerwijderen
  8. VRESELIJK!!!! Arme ziel. Eloy heeft geboft met baasjes zoals jullie. Heel veel sterkte
    lieve groet Brigitte

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat een verdrietig verhaal Agnes, je kunt je troosten met het feit dat hij een hele goede leven heeft gehad bij jullie,mmar je gaat Eloy nog heel lang missen.
    Onze hond hebben wij twee jaar geleden laten inslapen en wij missen hem nog elke dag !!!
    Heel veel sterkte voor jullie allemaal en een hele lieve groet van, Elly.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. ooooh Agnes.......wij hebben onze beide golden retrievers om de beurt in moeten laten slapen....de oudste was als eerste "aan de beurt"...hartkwaal...je weet dat het "beter "is maar jeeeeeeeeeeeeeee, hij werd 11.
    De tweede was in zn hoofd nog pup maar zn lijf wilde niet meer mee....jaren medicatie om het te "rekken".....hij werd 14....maar MISSEN!!!!!! Niet normaal....je verstand zegt iets HEEEEEEL anders dan je gevoel! maar jij zult net als wij STAPELS mooie momenten hebben mogen beleven met jullie woef!

    Sterkte!
    Liefs,
    Lynda

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Een lang heftig verhaal, maar deze hond, dit maatje wordt niet vergeten! Sterkte de komende tijd.
    Groeten, Corine(THUIS)

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Dank voor je lieve felicitaties!
    Pffff wat erg zeg! Sterkte.
    Hartelijks

    BeantwoordenVerwijderen
  13. he wat zielig zeg
    hij hoort toch bij de familie
    wel heftig hoor
    nou veel sterkte
    gr sandra

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Wat een triest verhaal, Agnes, jullie zullen hem zeker hard missen...sterkte!

    Lieve groetjes Michelle

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Och meis...ik was zo blij dat ik je weer voorbij zag komen...maar met dit verhaal???!!!...
    Heel veel sterkte met het verlies van die lieve huisgenoot....
    Knuf, Margot

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Ach Agnes wat een vreselijk verhaal. Maar wat schrijf je mooi en liefdevol over Eloy. Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies!!

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Ik kom voor het eerst op je blog maar zit hier met een brok in mijn keel.
    Wat verdrietig en wat een gemis.
    onze hond hoort ook zó bij ons gezin.

    wel heel fijn om te lezen dat hij het zo goed gehad heeft bij jullie.
    Jullie hebben van hem genoten en hij van jullie.

    sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Het is inderdaad een lang verhaal, maar korter kòn je het tocht ook niet maken? Wat een ellende zeg... Schrijven (en praten) werkt vaak therapeutisch, dus ik hoop dat je iets van opluchting voelt... Ik wens je heel veel sterkte met dit velies. Gewoon KL*TE!

    Lieve groetjes,
    Wanda

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Tjeemie kom via via op je site en die prachtige hond trok gelijk me aandacht heb er zelf ook zo 1. Las je verhaal en traantjes in me ogen tjeemie ook al is eht beter voor de hond het doet zo pijn wil je daarom van deze kant veel sterkte wensen ...

    lieve groet rosita

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Hoi Agnes, wat akelig en verdrietig allemaal. Ik hoop dat het weer een beetje beter met je gaat, en dat je toch nog een beetje kunt genieten van het Diner en Blanc vandaag....

    BeantwoordenVerwijderen
  21. veel sterkte met het verlies van je hond. lieve groet, @nne

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Wil toch nog even reageren op deze post, als hondenliefhebber. Wat een plezier en wat een verdriet kun je hebben met een hond he. Jullie hebben zo jullie best gedaan, heel bijzonder. Hoop dat het ondertussen weer een beetje gezakt is. Maar natuurlijk blijft zo'n heerlijke hond in je herinneringen! Take care,
    xx
    Carolien

    BeantwoordenVerwijderen